In het decembernummer van MCN Magazine uit 1985 verscheen een interessante artikel over het kraken en kopiëren van games in Nederland. Het artikel schetst een interessant kijkje in de wereld van het kraken. Softwarekrakers spreken over hun motivaties, hoe de software via computerclubs werd uitgewisseld en wat de softwareindustrie er tegen probeerde te doen.

MCN Magazine was een publicatie van Micro Computerclub Nederland, opgericht door Vendex. Vendex was het concern achter onder andere de winkelketens Vroom & Dreesmann en Dixons. Het blad behandelde allerlei ontwikkelingen rondom microcomputers, en dus ook spellen. Zelf dus ook belanghebber bij dit verhaal.

Arjan was elke dag wel een uur tot anderhalf uur bezig met kraken

“Kraken is logisch denken, creativiteit en een beetje gokken. Er zijn trucjes voor. Maar vóór alles blijft het logisch denken” stelt Arjen, een 4e jaars atheneumleerling uit Koog aan de Zaan. Via zijn werk bij de computerafdelingen van de V&D en Wastora kwam hij in contact met andere liefhebbers van games. Er ontstaan contacten en clubs. Voor hem is het een hobby waar hij elke dag wel een uur tot anderhalf uur mee bezig is.

Nationaal en internationaal onderhield hij contacten. Via Engelse vakbladen kreeg hij toegang tot Britse software. “Daarop reageer je dan en ga je copieën sturen. De contacten dus per brief en telefoon”. In Duitsland zijn de grote krakers volgens hem opgehouden, omdat de lol eraf was. “Die Duitse krakers van het eerste uur zijn nu verbonden aan een paar concerns, die software produceren in Duitsland.”

Erik kreeg een kick van kraken

De andere geïnterviewde kraker is Erik, een 20-jarige HTS electrotechniek student uit Utrecht. Na de aanschaf van disk-drive voor zijn Commodore 64 begon hij samen met twee vrienden te experimenteren. Op bijeenkomsten van computerclubs legde hij nieuwe contacten en wisselen ze software uit. En die nieuwe contacten hadden weer contact met andere computerclubs, nationaal en internationaal.

Het kraken van bedrijfscomputers via telefoonverbindingen op zoek naar nieuwe games ging hem te ver. “Wat wij doen is de codes, die op de originele schijven staan en die het programma opzichzelfstaande niet te copiëren maken, die codes maken wij ongedaan. We halen ze eruit of we passen ze aan, zodat het spel dus wel te copiëren is.”

Hij had niet het idee dat hij iets illegaals deed. Zelf zou hij er helemaal niets aan verdienen. Hij maakt alleen kopieën voor zichzelf en zijn vrienden. Wel is het leuk als het door het hele land lijkt te gaan. “Ik heb ècht niet het gevoel dat ik diefstal pleeg. Wij copiëren van de originelen af. Die zijn gewoon gekocht. Die kunnen wij dus weer aan iemand anders verkopen”

Erik verwachtte dat hij nog wel even door zou gaan met kraken, alhoewel het wel op de commodore 64 wel een beetje op de weg terug was volgens hem. De uitdaging verplaatst naar nieuwe platforms. Kraken blijft leuk. “Je werkt in een relatief kleine routine. Het probleem kan complex zijn, maar als je bezig bent heb je gauw resultaten“. En dat snelle resultaat geeft hem een kick.

De software-industrie onderneemt actie

De software-industrie had natuurlijk ook door wat er allemaal gebeurde rondom kraken en kopiëren van software. In 1984 richt de heer J.G. van Heertum van softwaremaker Prompt Software de Stichting Bescherming Software (SBS) op. Zij gaan achter de verspreiders en verkopers aan. Er werden politie-invallen gedaan op bij bijeenkomsten “waar computerfreaks hun gelieve tapes en disks uitwisselen en vergelijken”. De leden van de clubs stellen dat het bij deze clubs helemaal niet om verhandelen gaat.

Voor de krakers heeft hij nog wel een beetje respect, voor de kopieerders niet. “Krakers, die voldoende persoonlijke kennis, eigen vernuft, verstand en doorzettingsvermogen hebben om beveiligde programma’s van die beveiliging te ontdoen, kan ik, wat vakkennis betreft, respecteren. Maar voor copieerders, die alleen maar software vermenigvuldigen en doorgeven of verhandelen heb ik weinig respect.” In Nederland zouden er volgens van Heertum niet meer dan 25 echt goede krakers zijn. De anderen zouden vooral voortborduren op het voorwerk dat zij hebben gedaan.

Broodroof

Computerclubs zouden volgens van Heertum niet in de gaten wat er gebeurt. Clubs zelf stelden dat ze het vooral voor zichzelf doen, niet om een illegale handel te faciliteren. Computerclub Waterland zou zelfs een kort geding hebben aangespannen tegen SBS wegens belediging. “Op zo’n clubbijeenkomst komen ook zogenaamde verzamelaars binnen. Die zijn vaak bij ons bekend. Ze nemen een doosje legen schijven mee en vragen van de nieuwste software die ze zien een kopietje. Met doosjes volle schijven gaan ze naar huis om in het weekeinde zelf te gaan copiëren. En op maandag liggen dan de nieuwste buitenlandse programma’s, die hier officieel nog niet eens zijn ingevoerd, voor afbraakprijzen in winkels.”

Volgens het artikel zou naar schatting de branche in 1984 tussen de 18 en 20 miljoen gulden schade op hebben gelopen. De bijna 200 computerclubs in Nederland zouden door SBS goed in de gaten worden gehouden. Toch zouden vooral de handelaren worden aangepakt. Het optreden tegen de clubs leek echter wel effect te hebben, door de rumoer en publiciteit die het opleverde. De clubs hebben volgens SBS niet door dat ze “broodroof” faciliteren, en dat er een gevaar is dat niemand meer voor software wil betalen. SBS wil bijeenkomsten gaan organiseren voor alle computerclubs “om bij een hapje en een drankje eens wat voorlichting te krijgen over de gevaren van copiëren”.

Download hier het hele artikel als PDF