In Tom Lenting’s nieuwste boek word je meegenomen in de evolutie van Davilex Games, voornamelijk door middel van een chronologische beschrijving van de ontwikkeling van enkele van hun spellen. Net zoals in zijn eerdere publicaties, put Lenting daarvoor uit bestaande bronnen om de ontwikkeling van het bedrijf te beschrijven.

Ik ben Tom dan ook weer dankbaar, net als bij zijn eerdere uitgaven, voor het bijeenbrengen van al deze bronnen en het daaruit vormgeven van de geschiedenis van het bedrijf. Want dat is nuttig werk waar anderen ook weer op voort kunnen bouwen. Want ondanks dat ik een artikel over de ontwikkeling van AmsterDoom heb geschreven – dat tot mijn vreugde een nuttige bron voor dit boek bleek te zijn – ben ik persoonlijk niet diepgaand bekend met een aantal van Davilex Games’ titels. Een blinde vlek voor mij zijn bijvoorbeeld de vele voetbaltitels die het bedrijf op de markt bracht. Dan helpt een goed onderzocht basiswerk over een dergelijke studio enorm.

Daarnaast vond ik het interessant om te lezen over de internationale ambities van het bedrijf. En hoe het licenties verkreeg voor bekende – maar destijds niet als lucratief beschouwde – mediafranchises zoals Miami Vice. De hoofdstukken die hier betrekking op hebben illustreren ook de uitdaging voor Davilex Games om uit te breiden naar andere genres en een breder publiek buiten Nederland te bereiken. Het onderscheidend vermogen van Davilex Games in Nederland (lokaliseren en richten op een lokale markt) speelde bij titels als Miami Vice helemaal geen rol.

Het bedrijf heeft maar liefst vier titels die in de gamescanon van Nederland van Beeld & Geluid zijn opgenomen. De studio heeft ook aan de wieg gestaan van de carriere van verschillende personen. Zoals Lambert Wolterbeek Muller, die na Davilex als producer aan verschillende titels werkte en nu bij PlayStation Studios in dienst is. Ook hieraan besteed het boekje terecht aandacht.

In de inleiding schrijft Lenting dat in het boekje gepoogd wordt “te achterhalen waarom veel gamers nog altijd vol weemoed aan de spellen terugdenken, terwijl de professionele gamepers vooral altijd kritisch op het bedrijf zal blijven”. Slaagde het boekje er in om een antwoord te formuleren op die vraag? In mijn ogen grotendeels en geeft het boekje een goed eerste overzicht van de studio, maar ik denk dat er ruimte is om nog dieper op het onderwerp Davilex Games door te gaan.

Lenting wijst er terecht op dat de professionele gamepers (in mijn ogen is dat media die zich primair op games concentreren) vaak een kritische blik had op Davilex Games. Dit boek focust zich echter voornamelijk op deze professionele pers en gaat grotendeels niet in op wat er buiten die professionele gamepers is te vinden. Aangezien Davilex Games zich op een breder, meer casual publiek richtte, is het dan niet aannemelijk dat hun strategie misschien niet primair gericht was op de professionele gamepers? Hadden ze hier een bewuste tactiek? Is er in bladen of andere media die op een breder publiek zijn gericht geschreven over deze games? Adverteerde Davilex in dergelijke bladen? Om dit te beantwoorden, moeten we ons blikveld uitbreiden en verder kijken dan de traditionele gamejournalistiek uit de tijd van Davilex.

Ik ben daarnaast nieuwsgierig naar nog meer ervaringen van de mensen die bij het bedrijf werkten. Hoewel het boek enige informatie biedt via bestaande interviews, geloof ik dat nieuwe gesprekken met medewerkers – niet noodzakelijkerwijs alleen met degenen aan de top – ons begrip van Davilex Games zouden verdiepen. Minder focus op de spellen zelf, en meer op de cultuur zou waardevol zijn. Hoe was het om daar te werken? Hoe werden beslissingen ervaren? Wat waren redenen voor mensen om te blijven of te vertrekken? De interviews gegeven door bijvoorbeeld Milan Pollé, die ik ook sprak voor mijn artikel over AmsterDoom, bieden al een kleine blik op de bedrijfscultuur en hoe een medewerker het bedrijf ervoer.

Het boekje van Tom is dus hopelijk weer een aanleiding voor verder onderzoek naar deze studio. Met dit mooie basiswerk in handen kan er weer verder worden verdiept. Ik kan het boekje van Tom van harte aanbevelen aan iedereen die interesse heeft in Davilex Games en zich verder wil verdiepen in deze studio. Davilex Games is een kweekvijver geweest voor talent en een belangrijk verhaal in de context van Nederlandse gamegeschiedenis.

Voor deze recensie is door de uitgever een exemplaar van het boek ter beschikking gesteld.

De mythe van Davilex Games – van RedCat tot A2 Racer is verkrijgbaar voor € 5,99 via karelvanmanderacademy@outlook.com bij de Karel van Mander Academy.